Aslında tüm mesele istikrar, süreklilik kavramlarında gizli… Ekonominin başında neden bir İbrahim Kalın istikrarı ya da Hakan Fidan sürekliliği yok? Mehmet Şimşek Orta Vadeli Program hazırlığında… İyi niyeti ile önündeki engeli aşmaya çalıştığından eminiz. Ama selefleri de öyleydi. Her programda, her yeni bütçede, her yeni pakette aynı heyecan vurgulanıyordu, bundan sonra da vurgulanmaya devam edecek.

Kısa bir süre sonra yerel seçimler var. İktidarın bu defa seçim ekonomisi uygulayacağını sanmıyorum. Genel seçimler kadar ön planda tutulması gereken ya da makyajlanması gereken unsurlar yok. İktidar kanadının, yerel seçimlerde kaybedeceği bir şey olmayacaktır. İstanbul ya da Ankara’dan herhangi birini alırsa bu zaten başarı olarak karnesine yazılır. Güçlü bir adayla, sanal bütünleşmesini koruyamayan muhalefete karşı zaten yüksek şansı olacaktır. Üstelik %50,1 gibi bir şart da olmadığı düşünüldüğünde, seçim ekonomisinin ihtimali düşük görünüyor.

Kur artışı kimseyi mutlu etmedi. İhracatçı, mutlu olur gibi oldu, ama baktı ki, kurdaki artış süreklilik göstermiyor, yeniden adı konulmamış bir sabitleme var, keyifler kaçtı. Bütün mesele süreklilikte gizli…

Önceki ekonomi yönetiminin parlatıp, gururla savunduğu Kur Korumalı Mevduat sistemi bütçeye zarar vermeyi sürdürüyor. Şimdi bundan ‘kurtulmak’ için başka enstrümanlar gündemde… Önceki yazılarımızda dile getirdiğimiz ‘enflasyon korumalı’ mevduat seçeneğinin masada olduğu duyuluyor. Bir yandan dolarizasyonu önlemek, diğer yandan bütçe dengesini korumak bir hayli zor. Biraz o, biraz bu diye orta yollu bir ‘idare etme’ şeklinden vazgeçilip, sürekliliği ‘yönetme’ yönünde tercih yapılmalı ve bu tercih halka en uygun şekilde açıklanmalıdır. Hepsinde en iyiyi hedeflemek gibi bir ‘rüya’ top dolaştırmaktan öteye geçmez. Sonunda da Şimşek gidip, Yıldırım geldiğinde, yepyeni orta vadeli programların hazırlığında oluruz. Ve o orta vade hiçbir zaman gelmez, yeni orta vadeler yaratır. Sonra da korumalı mevduatın önüne koyulacak yeni ismi aramaya başlarız.

Aslında tüm mesele istikrar, süreklilik kavramlarında gizli… Şeklinde başlamıştık yazımıza. Bir önemli mesele daha var. O da kabullenmek… Gerektiğinde başarısızlığı da kabullenmek… Yanlış politikayı da kabullenmek… Çünkü yanlışta ısrar edilince, yeni yanlışlar kaçınılmaz oluyor.

Artık yapısal reformlar konusunu geçeli çok oldu. Türkiye’nin istikrara kavuşmak, yatırım çekebilmek için yapısal reformlara ihtiyacı var söylemi çok eskide kaldı… O aşamayı geçeli çok oldu. Doğru politika, çok hızlı bir şekilde acı reçete, kabullenme, süreklilik dönemine ihtiyacımız var. Acı reçete bir nevi başladı. Ama açıkça kabullenme yok. Şu denmiyor mesela: ‘2 sene dişinizi sıkın, buna mecburuz.’ Ne deniyor? 3 ay sonra enflasyon düşecek, yeni paket kurtarıcı olacak vb…Hayır… Enflasyonun düşmesi önemli değil. Kağıt üzerinde olan, benim enflasyonumu yansıtmayan bir enflasyon var. Bundan bahsetmiyoruz. Refah seviyesinin artması, tasarrufun oluşması iki seneden önce imkânsız…

Borsaya bakın… Bir taraftan bakarsanız halka arz çılgınlığı var. Borsamız büyüyor, şirketimiz en doğru hedeflere ulaşmak için halka arz oluyor şeklinde lansmanlar dikkatinizi çekiyordur. Mükemmel, öyle değil mi? Öyle değil… O şirketlerin birçoğu (tamamı diyeceğim de ayıp olmasın) kredi bulamıyor. Finansmana erişimi yok… Olan da pahalı… Finansmana erişim için halka arz oluyorlar… Demek ki önemli bir meselemiz daha çıktı. İstikrar, kabullenme ve şimdi de bakış açısı… Bakış açısı objektif ve neden-sonuç bağlamından uzaksa, bardağın dolu-boş tarafı değişir.

Velhasıl, bugün ulaştığımız bu üç ‘mesele’ umarım ki, mesele olmaktan çıkar, Orta Vadeli Meselelere dönüşmez. Yoksa her meseleye göre ‘Mesele Korumalı Mevduat’ icat etmek durumunda kalırız. Mesela yani!