Her yıl Şubat ayı gelince, iki olayı hatırlarız.. Yıl 2001, Şubat 19.. MÜSİAD Başkanı olarak, hafta başı bir basın toplantısı düzenlemişiz, ekonomi konuşuyoruz. Toplantının sonlarına doğru bir hareketlenme oldu, gazeteci arkadaşlar haber almış, sordular:

“Cumhurbaşkanı Sezer az önce Başbakan Ecevit’e MGK toplantısında Anayasa kitapçığı fırlatmış, Başbakan toplantıyı terk etmiş.. Sizce ekonomi etkilenir mi?”

İlk tepkimiz, akşam TV lerde, ertesi gün gazetelerde yer aldığı şekilde oldu:

“Eyvah, ekonomi çöker!..”

Kılıçtan keskin bir zeminde yürümeye çalışan ekonomideki sıkıntıları her gün bağırmaktan sesi kısılan biri olarak verdiğimiz tepkiye pişman olmaya fırsat bulamadan, Cumhuriyet  tarihinin en ağır ekonomik krizlerinden birini yaşamaya başladık..

Binlerce kişi işsiz kaldı, borsa yüzde 14 düştü, repo faizleri yüzde 760 a fırladı. Merkez Bankası’ndan 7,5 milyar dolar çıktı.. Kriz öncesi 670 bin olan dolar iki ay içinde 1 milyon 150 bin lere tırmandı..

Filler tepişti, çimler ezildi..

Reel sektörün beli büküldü, rant sektörü göbeğini kaşımaya başladı..

Çalışanlar değil, çalıştıranlar da işsiz kaldı..

Şubatlarda, martlarda.. Hiçbir zaman o günler yaşanmasın..

 

Demirel: “Aloo sayın Çiller!..”

 

Diğeri o kadar karamsar hatırlanacak bir gün değil, neler olacağını kestiremediğimize gülerim hep..

1994 yılı 24 Şubat’ında Cumhurbaşkanı Demirel, Başbakan Çiller’i telefonla aradı.

“Ne var bunda” diyeceksiniz..

Konuştukları birer cep telefonuydu.

“Bu da ne ola ki” dediğimizi hatırlıyorum.

Milyarlarca dolarlık bir pazar, vazgeçemediğimiz birer parçamız haline gelecek bir aletle tanıştırılmıştık oysa..

Bazen daha sessiz, daha az ulaşabildiğimiz, daha az ulaşılabildiğimiz bir hayatı özlediğimde o günü hatırlarım..

Siz?.